Prikbussen en GGD-medewerkers op school en campus. Ik heb geen kinderen, maar sinds de aankondiging hiervan krijg ik het beeld niet van mijn netvlies. Dat kan natuurlijk komen doordat ik gepromoveerd ben op de aansprakelijkheid van scholen en werk als advocaat op dat terrein, zodat automatisch de juridische vraag opkomt of het qua aansprakelijkheid verstandig is dat scholen en onderwijsinstellingen hieraan meewerken. Maar nee, daar komt het niet door. Het is de oneigenlijke druk die blijft hangen.
Ik heb gewikt en gewogen of ik dit zou schrijven, maar ik ben zelf bekend met een dergelijke druk en gevolgen daarvan. Als kind werd mij bepaalde medische zorg onthouden, met lichamelijke schade tot gevolg. Er was sprake van oneigenlijke druk en een ongelijke machtsverhouding, terwijl ik door mijn jonge leeftijd nog geen adequate beslissingen kon nemen.
En oneigenlijke druk wordt op dit moment ook op leerlingen en studenten uitgeoefend.
Deze groep hoeft zich namelijk niet voor zichzelf te laten vaccineren; zij hebben een sterke afweer en belanden weinig in het ziekenhuis; in anderhalf jaar tijd zijn er voorts slechts acht sterfgevallen in de leeftijd van 0 tot 24 jaar die (mede) aan corona worden toegeschreven.
Het idee dat zij zich wel voor zichzelf laten vaccineren, omdat de maatschappij dan weer open kan en dat ook in hun belang is, is niet zuiver. Een vaccin beoogt een lichaam te beschermen tegen een virus, maar beschermt niet tegen een lockdown of afstandsonderwijs. Die situaties worden niet veroorzaakt door het virus, maar betreffen maatregelen en keuzes van de overheid, die ook dit schooljaar onverkort mogelijk zullen zijn. Daar beschermt het vaccin helaas niet tegen.
Moeten zij zich dan voor een ander vaccineren? Is het virus het probleem van deze groep, terwijl het virus hen zelf nauwelijks raakt en zij de zorg niet belasten? Zijn zij toch verantwoordelijk voor de oplossing? Is het de taak van kinderen om kwetsbare volwassenen te vrijwaren van ziekte? Waarom? Wat is daarvan de rechtvaardiging, zeker als wordt bedacht dat een vaccin altijd bijwerkingen heeft, op korte en lange termijn, die in dit geval nog niet (volledig) bekend (kunnen) zijn, terwijl juist deze groep nog een heel leven voor zich heeft? Kan hun brein de materie begrijpen en de gevolgen overzien?
De groep is al veel ontzegd aan contact, onderwijs en activiteiten, niet voor zichzelf omdat zij een substantieel risico liepen, maar voor een ander. Deze jonge groep snakt naar het ‘oude normaal’ en wil vooral af van het ‘nieuwe normaal’ met testen, quarantaine, afstandsonderwijs, eenzaamheid, dichte grenzen, et cetera.
Met het schrikbeeld van de afgelopen tijd op hun netvlies laten zij zich dus misschien prikken voor een kans op vrijheid op de korte termijn, en niet omdat zij een werkelijke afweging kunnen maken tussen de kosten en baten van de vaccins voor hen op de lange termijn.
Prikbussen en GGD-medewerkers op school en campus. Krijgen kinderen wel een eerlijke keuze?
