Door Jannes Koetsier, arts en oud-huisarts, 7 september 2021
Toenemende verbazing en plaatsvervangende schaamte ervaar ik als gevolg van de wijze waarop veel collega’s nu nog steeds het covid- en vaccin- verhaal van de overheid zo makkelijk voor waar aannemen en overnemen en uitvoeren.
En dat terwijl ze toch zouden moeten en kunnen weten:
.. dat de IFR van Covid-19 hetzelfde is als die van influenza (John Ioannidis).
.. dat meer of minder lockdown geen effect heeft op sterftecijfers (Zweden).
.. dat de vaccins virusoverdracht niet stoppen (Israël) en dat natuurlijke immuniteit veel langer aanwezig blijft dan immuniteit door covid- vaccins.
.. dat het aantal gemelde sterfte- en schade- gevallen na de covid-prik nooit eerder vertoond (in verhouding met de griepprik) extreem hoog is en effecten op lange termijn onbekend zijn.
.. dat gezonde en jonge mensen maar uiterst zelden ziek worden van Covid-19.
.. dat dit vaccin een een gen-therapie is, waarvoor het onderzoek nog loopt en waarvoor reeds begin maart 2020 een speciale ministeriële regeling is getroffen om het experiment met mRNA vaccin juridisch gezien mogelijk te maken.
Met deze kennis zou een normaal medisch advies toch zijn om uitsluitend kwetsbare mensen die dat willen te vaccineren? Ik pieker er over wat er speelt bij veel collega’s dat zij zo gewillig meewerken met het Corona-beleid.
Onwil om goed te doen kan het niet zijn, maar wat dan: Onverstand of onvermogen?
Onverstand in de zin van ‘onvoldoende intelligentie’ kan het niet zijn.
Ander onverstand kan ik me wel voorstellen:
Een te vaste overtuiging dat als een prik een vaccin heet, dat het dan per definitie goed en veilig genoeg moet zijn, mede omdat de Gezondheidsraad dat vindt en eigen onderzoek en mening dus niet nodig is. Dergelijk onverstand kan wellicht gekweekt zijn tijdens de opleiding, of door toenemende protocollering er in geslopen zijn.
Of is het meer een probleem van onvermogen?
Niet iets anders mogen vinden dan is voorgeschreven? Maar niemand heeft toch het recht om ons een eigen professionele mening voor te schrijven?
Onvermogen door te grote drukte zou ook nog kunnen misschien. Maar dan denk ik meestal: “Tijd is prioriteit”.
Onvermogen als gevolg van angst voor baan of positie, zou dat het grootste probleem zijn dan? Dat zou aan de hand kunnen zijn, maar niet als wij ons met een open mind verenigen.
Ik kom er dus niet uit maar vind wel dat hierover meer introspectie en overleg als arts-beroepsgroep nodig is.
