Reactie van psychiater Henk van der Pol op deze column van psychiater Yolande Kok in Medisch Contact:
https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/vaccinweigeraars-alweer.htm#reacties
En elke keer schrik ik weer van columns als deze (en de meest recente van collega Weel) en van sommige reacties van collega’s daarop.
Wat me het meest verbaast (om me maar niet sterker uit te drukken) is de volle overtuiging die eruit spreekt dat de maatregelen en de vaccinaties nodig zijn om uit de pandemie te komen, de vanzelfsprekendheid dat niet-gevaccineerden debet zijn aan de druk op de i.c.-bezetting en de blijkbaar weer toenemende verspreiding van het virus en het volledige vertrouwen in wat de autoriteiten en de farmaceutische industrie ons vertellen.
Met een weinig moeite echter is een wereld aan informatie te vinden die dit alles op zijn minst zou kunnen nuanceren. Maar twijfel mag niet worden toegelaten zo lijkt het. En het daaruit voortvloeiend gebrek aan respect en inlevingsvermogen voor mensen met een andere kijk. Een andere kijk op wat er gaande is, een andere kijk op hoe je met deze ziekte om zou kunnen gaan, een andere kijk op het leven.
We mogen, nee móeten, nog slechts uitgaan van één visie: die van een sterk reductionistisch gekleurde, op statistiek, controle en beheersing gestoelde manier van benaderen van de werkelijkheid. En dan sneuvelen grondrechten, en jawel Yolande: principes!, bijna ongemerkt in dit geweld.
En met welk een dédain wordt er dan neergekeken op mensen met een religieus geïnspireerde kijk op mens en wereld. Religieus in de breedst mogelijke zin van het woord. Van de met naam genoemde ouderling in deze column tot en met de meer eigentijdse mens die zich verbonden voelt met wereld en kosmos en daaraan vertrouwen ontleent.
Allemaal wappies toch? Hebben we dan geen gevoel meer voor het mysterie van het leven, zijn we de verwondering kwijtgeraakt, gaan we nog slechts uit van het platgeslagen wereldbeeld van de statistici en de studeerkamerethici?
Er wordt misprijzend gesproken over de principes van de man die in de Nieuwsuur reportage aan het woord gelaten wordt. Als zou het bij deze man om starre, wettische regels gaan, een simpele, oppervlakkige ziel die niet verder kijkt dan zijn egoïstische neus lang is, een verwend modern kind.
Ik vermoed echter veeleer dat deze man, net als zovelen, aan zijn water voelt dat het niet goed is om toe te geven aan de manipulatieve druk van onze minister van volksgezondheid. Dat hij ten diepste ervaart dat deze manier van omgaan met ziekte indruist tegen alles hoe hij in het leven staat. En dat hij dat zijn principes noemt.
Een man om respect voor te hebben. Net als voor die ouderling.
En voor die mensen die er geheel vrede hadden dat ze dit leven gingen verlaten.
Om jaloers op te worden.
