Toen de corona-pandemie begon werkte ik nog in mijn eigen praktijk in Kampen. Ik had in 2019 besloten dat ik wilde stoppen met het praktijkhouderschap. In 2021 heb ik samen met mijn team in Kampen een opvolger gezocht -en gevonden- zodat ik per 1 januari 2021 kon gaan werken als waarnemend huisarts. Maar tijdens de start van de coronacrisis werkte ik dus nog in Kampen. In de veronderstelling dat we met een mogelijk zeer gevaarlijk virus te maken hadden, werkten wij eendrachtig samen om de mensen in Kampen van zo goed mogelijke zorg te voorzien: We zetten een zogenaamd luchtwegspreekuur op bijvoorbeeld. De portacabin hiervoor werd pro Deo geleverd door bedrijven in Kampen en IJsselmuiden. Ik vertrouwde de regering, maar verloor tegelijk mijn nuchtere en kritische blik niet. Een beetje dokter houdt zijn hoofd te allen tijde koel.
Het viel me al snel op dat de meeste mensen -gelukkig- niet erg ziek werden. Tijdens de eerste golf werd er van onze praktijk met 2800 ingeschreven mensen slechts één man één week opgenomen, niet op de IC. En tot mijn stomme verbazing bleken enkele hoogbejaarde mensen besmet te zijn, terwijl zij niet overleden. Ik was blij met deze informatie: In die tijd deelde ik mijn bevindingen onbevangen met artsenorganisaties, onze toenmalige krant Trouw en mijn politieke partij (CU). Het viel me op dat ik meestal geen reactie terug kreeg. Of hoogstens (ombudsman Trouw) de opmerking dat ‘mijn mening niet de doorsnee-mening van artsen’ was.
In het najaar van 2020 werkte ik mee aan een interview in Medisch Contact, ‘kritische artsen in coronatijd’, in de hoop op een open dialoog, die ik steeds meer ging missen. Hoewel ik massale belangstelling had verwacht, bleef het doodstil. Dat maakte dat ik werd gealarmeerd. Heel 2021 ging ik naar demonstraties en waarschuwde mensen via mijn twitter-account @veen_els .
In 2021 nam naar mijn indruk de ernst van Covid-19 af, terwijl de demonisering vanuit journalistieke, maar ook vanuit medische hoek, steeds groter werd. Hoe kon dit?
Afgelopen week kreeg ik antwoord. In zijn blog ‘Uit WOB-documenten blijkt dat het Rijk massale controle uitvoert op media en burgers’ schrijft Daniël van der Tuin: Het Rijk keerde zich tijdens de ‘pandemie’ tegen burgers en werkte kritische geluiden tegen in samenwerking met de pers, big tech en influencers. Er werd zelfs een “desinformatie alliantie” opgetuigd.
Het Rijk heeft tijdens de “pandemie” technieken gebruikt om kritische journalisten en burgers verdacht te maken en de mond te snoeren. Ondertussen regisseerde zij interviews in de media, met de bedoeling haar reputatie te verbeteren.
De onderzoekers ontdekten dat het overheidsnarratief onder meer bewaakt wordt door het Land Information Manoeuvre Centrum (LIMC). Deze eenheid van Defensie constateerde bijvoorbeeld in augustus 2020 dat er in de samenleving een groeiend anti-regeringssentiment opkwam.
Ik voel me ontgoocheld en kwaad en verdrietig. Al die tijd dat ik dacht dat ik bezig was mensen te behandelen die mogelijk besmet waren met een zeer gevaarlijk virus, werkte de regering mij op de achtergrond tegen. Ik kon mensen niet geruststellen, doordat de media continu hamerden op aantallen corona-doden. Veel mensen waren in paniek en doodsbang besmet te raken. Sommige grootouders hebben twee jaar lang hun kleinkinderen niet gezien. Jonge mensen pleegden suïcide, bedrijven gingen failliet.
Ik maak mij grote zorgen wat de vrijgekomen informatie uit WOBverzoeken doet met het vertrouwen van mensen wat zij in artsen hebben. Mijn vertrouwen in deze regering, ministerie van Volksgezondheid en de media die hieraan meewerkten is in elk geval finaal verdwenen.
